Bron: Parool

Oud-trainer Ton Ojers is weer het mannetje, maar nu in een rolstoel

Hij schoffeerde als voetbaltrainer en televisieanalist jarenlang spelers en scheidsrechters, maar nu Ton Ojers in een rolstoel zit en meer relativeert, is dat voorbij. Al komen bij een avondje anekdotes ophalen weer een paar fraaie oneliners voorbij.

De sfeer en de chemie zijn als vanouds als Ton Ojers en Mathijs Groenewoud aan een tafel gezeten weer over voetbal praten. Zo was het ook lang bij RTV NH. Het duo scoorde een aantal jaar geleden met sportprogramma ‘NH Sport’ ongekende kijkcijfers voor een regionale zender.

Op de top keken 450.000 mensen naar de presentator met de raspende stem en de voormalig voetbaltrainer met de snor en het gouden matje in de nek. Groenewoud gaf de voorzetjes, stormram Ojers maakte ze genadeloos af.

Zo gaat het in de kantine van DCG gisteravond ook. De website van Groenewoud, Het Amsterdamsche Voetbal, bestaat drie jaar, en dat is een mooie gelegenheid om Ojers weer eens aan tafel te krijgen. Media en andere geïnteresseerden kunnen eenmalig Ojers’ verhaal horen. Er waren zelfs kaarten te winnen voor deze avond. Een kleine honderd mensen zijn aanwezig.

Middelpunt
Zo staat hij weer even in het middelpunt van de belangstelling, zoals zo vaak gebeurde in het verleden. Tot oktober 2013. Toen ging het mis.

Ojers bleek de ernstige huidziekte PRP te hebben. Het was het begin van nog veel meer ellende. Binnen enkele maanden was hij als gevolg van verwaarloosde suikerziekte en vaatziekte de tenen van zijn linkervoet kwijt. Niet veel later volgde zijn onderbeen. Alsof dat nog niet genoeg was, zorgde een ziekenhuisbacterie in de bloedbaan voor een dwarslaesie. Ojers heeft sinds vorig jaar vanaf zijn navel geen gevoel meer en zit in een rolstoel, maar zijn ellende lijkt nu stabiel (zie kader).

Bij DCG merkt de flamboyante Almeerder wat hij heeft moeten missen. Oud-pupillen, voormalige bestuurders en andere ‘gabbers’ hebben de weg naar zijn cluppie gevonden. Een aai over de bol hier, een handdruk daar. Ojers is weer het mannetje, zij het gezeten in een rolstoel. Hij heeft een ‘jassie’ uitgedaan, 35 kilo is-ie naar eigen zeggen kwijt. ‘Maar,’ benadrukt hij, ‘het moet geen avond worden van medelijden hoor, wel van medeleven.’

Groenewoud pakt snel zijn oude stiel op en toont een filmpje uit 2010 van Ojers als trainer van het RTV NH-talententeam dat meedoet aan een toernooi met jonge profvoetballers. Ojers ijsbeert door de kleedkamer, de gouden manen dansend op de schouders. De warming-up was in zijn ogen dramatisch. ‘Jullie vatten het te licht op. Jarchinio, ik zie je het veld aflopen, als een oude veteraan. Ik schaam me dood. Dit moet je nooit meer doen. Ik wens jullie succes, maar ik denk dat het niks wordt.’

Groenewoud zet direct de aanval in. ‘Ton, je brandt daar een speler af, maar hij is wel de enige die het betaalde voetbal heeft gehaald. Jarchinio Antonia speelt nu bij FC Groningen. Dat had je lekker gezien.’ Ton Ojers staat zelden met z’n mond vol tanden, ook nu niet. ‘Ik wist ook niet dat die camera er was.’ Het duo heeft de lachers weer op de hand.

Polonaise
De Ojers van nu heeft schik in het zien van de Ojers van toen. ‘Waar maakte ik me druk over?’ Dat deed hij namelijk altijd over alles en iedereen, gevraagd en ongevraagd. Vooral scheidsrechters moesten het ontgelden. Ooit zei hij over een arbiter dat die zelfs een polonaise uit de hand kon laten lopen. Ook een arbitersanekdote die hij graag vertelt, is die van de wissel. Op de vraag wie Ojers wilde wisselen, antwoordde de trainer: ‘Jij, jij moet eruit. Je bent niet slecht. Je bent verschrikkelijk slecht.’ Daarop kon Ojers naar de tribune.

Op RTV NH grapte hij over de nieuwe Griekse Ajaxspits met de naam Alsiemaarraakis en hij zei over Ryan Babel: ‘Heeft hij een vriendin? Dan heb ze een probleem, want hij dreigt, maar hij scoort nooit.’

In het volgende clipje in de DCG-kantine klinkt het liedje ‘Macho man’. Ojers kan een glimlach niet onderdrukken. Hij zegt de relativiteit en betrekkelijkheid te hebben ingezien. Hij had in zestig jaar nog nooit in een ziekenhuis gelegen, maar vorig jaar hoefde het allemaal niet meer van hem, het leven.

Die gevoelens waren serieus, zegt hij. Het is dat zijn vrouw Alice hem er doorheen trok. ‘Is logisch toch als dat gebeurt, terwijl je middenin het leven staat?’ Ojers gebruikt vaak een wedervraag om zijn punt kracht bij te zetten.

Pauw & Witteman
In de hoogtijdagen van NH Sport verscheen hij op de landelijke televisie bij ‘Pauw & Witteman’ en ‘Villa BVD’ om zijn ongezouten mening te verkondigen. ‘Maar je moet mij niet met vier andere mensen tegelijk neerzetten,’ zegt hij tegen Groenewoud. ‘Jij kon mij per ongeluk nog weleens mooi lanceren.’ Groenewoud terug: ‘Per ongeluk?’ Ja. ‘Je had een zwak linkerbeen, maar dat werd gaandeweg beter.’

Ojers heeft geen linkerbeen meer, zijn broekspijp bungelt over de rand van de rolstoel. Dat been is het probleem niet. Straks koopt hij een aangepaste auto en rijdt hij weer naar de velden. Maar de dwarslaesie en de pijn, dat is het ergste. ‘Accepteren doe je het nooit, maar je moet het aanvaarden. Dat je door een bacterie invalide raakt, kun je toch niet bedenken?’ Zich afvragen waarom juist hem dit is overkomen, doet hij niet. ‘Dat zelfmedelijdengezeur helpt je niet verder. Ik zit gewoon in een verkeerd lichaam.’

Zeven maal per dag heeft hij verschillende therapieën – ‘ik heb de psychiater zelf aan het huilen gekregen, is knap toch of niet?’ – en hij mag maximaal vier uur per dag revalidatiekliniek Reade aan de Overtoom uit. Een verzekeringskwestie, want alleen het personeel mag de antibiotica toedienen. Elke vier uur krijgt hij een nieuwe dosis via een permanent infuus. ‘Zullen we nu weer effe gaan lachen?’

Groenewoud wil het over zijn kapsel hebben. ‘Wat is daar nou weer mis mee?’ countert Ojers.

Gangsterelftal
Ander onderwerp dan. Ojers snapt niet dat trainers niet kunnen omgaan met moeilijke jongens. ‘In dat gangsterelftal van Sloterplas had ik tachtig jaar lik in mijn ploeg. Dat ging prima hoor.’

Ojers hield er als trainer van onder meer de hoofdklassers DCG, DWV en Huizen soms een nogal opvallend wisselbeleid op na. Achterin de kantine wordt al gelachen. ‘Wimpie Nijssen, die mocht erin en haalde ik er na twee minuten weer uit. Als je geen bal raakt, dan kom je weer lekker naast papa zitten, toch?’

Zo had hij ook eens een verdediger verteld dat ADO’20 over een snelle aanvaller beschikte en dat die scherp moest beginnen. ‘Maar wat doet-ie nou? Hij let niet op, boem 1-0 binnen een minuut. Ik wisselen, zegt-ie: ‘Trainer, wat flik jij nou? Ik heb nog geen bal geraakt.’ Klopt, kom maar zitten.’

Even na negen uur is het mooi geweest. Ojers is bijna vier uur ‘van huis’. Groenewoud: ‘Je busje komt zo, hè?’ Ojers: ‘Daar zou je het niet over hebben. Nou, en nu lachen en drinken.’

(Door: Wesley Meijer)